Land van kleine sjacheraars

Als er 6 mijoen fietsen in Peking zijn, dan zijn er 85 miljoen kleine handelaartjes in Vietnam. " One dollar" is het eerste wat ze leren na hun geboorte. Van jong tot oud, iedereen doet eraan mee. Op de foto met een Vietnamese? Geen probeem, wel betalen. Zo niet, dan verandert binnen een seconde de vriendelijkheid in een harde grimas en geschreeuw " you have many Dong". Een tandeloos en misvormde oude man, zittend in zijn bootje, loopt op de kade van Hoi An binnen als groepen toeristen geld blijven geven voor een foto van hem. Of...is hij nog slimmer en doet hij 's avonds zijn masker af. Cor heeft ook nog geprobeerd om op deze manier geld te verdienen, maar had weinig succes met zijn lelijke kop op de stoeprand van een restaurant. Niemand, zelfs niet een dikke lelijke Russische oud worstelaars wilde een foto. Jammer voor Cor, maar dit is dus niet het nieuwe business idee. Naar de wc? Tuurlijk voor 10000 Dong ( 50 eurocent) kun je bij een oude Vietcong soldaat als blanke GI je plasje doen. Als toerist ben je een heerlijke geldmachine voor deze mensen, die aan alle kanten wat proberen te verdienen aan je. Iets extra's bij het ontbijt? Voor 30000 Dong (1,5 euro) heb je twee kleine stukjes kaas op je bord. Lokale bus? Een westerling betaalt voor zijn bagage extra Dongetjes aan de bijklussende chauffeur. Ticket kopen? " We help you sir", wel met een toeslag van 10 procent. En dan zijn er nog de neefjes en nichtjes die je altijd wel kunnen helpen. Van taxidriver tot laundry, er is altijd wel iemand binnen het netwerk die je kan helpen voor "one dollar".We hebben na een weekje Vietnam niet echt een prettig gevoel over deze mensen. Onder hun glimlach zit een hardheid en zakelijkheid, die er bij de Thaaise mensen niet is. Helpen is hier een ander woord voor business.

Het slechte weer blijft ons gezellig achtervolgen. Schijnbaar heeft het te maken met een grote tornado op de Chinese Zee, die nu in het kustgebied van Midden-Vietnam zijn overtollige water neergooit. Een paar dagen geleden hebben we Hanoi in het noorden met regen verlaten om naar het "zonnige" midden te vliegen. Ruim 700 km naar het zuiden kwamen we in de 4e stad van Vietnam aan, Danang. Zonovergoten weer, dus wij snel naar China Beach, waar we voor een redelijke prijs een gloednieuw hotel vonden (neef van de taxidriver, natuurlijk). Omdat we de enige gasten waren, wilde het personeel aan ons extra verdienen. Onder het mom van " we help you" kostte alles wat extra Dongetjes. We werden er gek van. Maar goed, het weer en de view (prachtige hoge golven) leverde de eerste dag een prachtig beeld op. Na een nachtje slapen, wist de hoteleigenaar op de 2e dag iemand ( een neef natuurlijk) die ons voor ruim 60 euro de hele dag ( van 9 uur s'morgens tot 9 uur 's avonds) in zijn auto kon rondrijden. Prima plan, en gelet op de km en tolheffing op de wegen, niet zo erg duur, vonden wij. In Hue, een stad ca 100 km ten noorden van Danang, hebben we de highlights gedaan. Dus dat betekent, bezoeken van de Hue Citadel Imperial City ( tot aan de Franse overheersing was Hue de keizerlijke stad), en de twee bekendste grafplaatsen (Tomb of Tu Duc en Tomb of Khai Ding, de laatste emperor die een luxe plek kreeg toegewezen). Overigens was er in de Imperial City een Verboden Stad voor mannen. Ging je toch naar binnen, dan werd je accuut gedood. Opvallend was dat in dat gedeelte veel potten stonden en ook nog steeds rondlopen. Uiteraard hebben we de bekende toersitenfoto;s gemaakt, zodat ook wij iedereen deze historische plekken kunnen laten zien. Na een vermoeiende dag, met onze taxichauffeur in gebarentaal weer terug. Hij sprak namelijk geen woord Engels en ons Vietnamees is ook niet erg overtuigend. Wel een aardige vent trouwens die ons aan het einde nog even sneaky naar een marmer-en onixfabriek van zijn nicht bracht. Onder het mom van " you can take picture" werden we natuurlijk wel geacht om iets te kopen. Leonne kon het natuurlijk niet laten en nu probeer ik een 2 meter hoog marmeren Boeddha beeld in mijn koffer mee te sjouwen. lastig, maar het gaat net.

De dag erna vertrokken naar Hoi An. Door de hotelmanager op zijn scooter met bagage naar het busstation gebracht. Je had ons moeten zien. In de regen. Cor leek net een grote Boeddha. De Danangers zullen het nog lang over ons hebben. In Hoi An aangekomen vonden we twee oude scooterdrivers, die ons voor 20000 Dong wel naar het hotel wilde brengen. Samen met de koffer van Cor en het gewicht, zakte die oude scooter bijna door zijn voegen. Trouwens ook die oude man, die als we stil stonden wat hulp van Cor nodig had om op gang te komen. Het hotel is trouwens een plaatje. Het is een oud koloniaal Frans huis, helemaal gerestaureerd met ruime hoge kamers. Overal leuke balkonnetjes met zitjes. Heerlijk toeven hier. Hoi An is een oud Frans koloniaal stadje, dat met geld van de rijke landen volledig is hersteld. Slenteren door de oude straatjes, vol met winkeltjes, restaurantjes en tempeltjes met niet al teveel andere toeristen, geef je een lekker relax vakantiegevoel. s' Avonds in TamTam, het favouriete eetcafe op een balkon gegeten om vandaar uit alle toeristen te zien voorbij schuifelen. Ze hadden ons totaal niet in de gaten ( dus jeuken, krabben, peuteren, dat soort werk. Mensen zijn net aapjes).
Leuk voor een dag. Vanmorgen fietsen gehuurd om naar het strand te gaan.Door de wind zijn er enorme golven.Verder nog wat shopping met wat onderhandelingen en hoppa, klaar is kees voor de volgende trip. Na 5 weken zijn we nog steeds topfit en helemaal klaar voor de laatste 2 weken.

Plan was om vandaag door te reizen naar een mooie kustplaats Nha Trang, zo'n 500 km naar het zuiden. De weersvoorspelling blijft helaas dusdanig slecht, dat we besloten hebben om het midden van Vietnam maar aan de regen over te laten. Aan het eind van de middag pakken we het vliegtuig om 1000 km naar het zuiden te landen in Hoi Chi Minh, beter bekend als Saigon. Met de trein zouden we er ruim 20 uur overdoen, dus dat was voor Leonne geen optie.

Liefs van Cor en Leonne uit een inmiddels droog Hoi An.