On the road...off road

Van My Tho in de Mekong Delta naar Chau Doc aan de grens met Cambodja is een afstand van 280 km. Voor ons geen probleem. Hoewel...Als er op sommige stukken geen weg is, dan zit je niet echt lekker.

Dat moest ons gisteren overkomen. We werden keurig opgewacht door een taxi met reisgids. Na een wat moeizame start ( accu van taxi was leeg, dus moesten we hem aanduwen, terwijl een bus vol toeristen zich rot lachten) gingen we om 4 uur op weg om volgens de gids ca 3 uur later op plaats van bestemming te komen. Rap werd duidelijk dat dit niet zou lukken. De weg vertoonde na een aantal km al scheuren en gaten, totdat er uiteindelijk niks anders overbeleef dan een kleiweg vol met gaten en hobbels. Wat bleek, door corrupte ambtenaren in hanoi hebben buitenlandse investeerders zich teruggetrokken en nu wordt de weg simpelweg niet afgemaakt. Op dat moment werden we door elkaar geslingerd op de achterbank en de taxichauffeur werd met de minuut geirriteerder. Hij zag zijn enige bezit langzaam naar de knoppen gaan. Inmiddels was het donker geworden ( na overigens een prachtige zonsondergang) en werd het door stofwolken een soort onwezenlijke sfeer. Om ons heen schoten door de stofwolken scooters, vrachtauto's, fietsers en voetgangers. Na werkelijk een zeer spannende rit, kwamen we gelukkig heelhuids aan. Niet om 7 uur, maar 2,5 uur later.

Voor dit taxi avontuur hebben we nog een paar dagen in en om Saigon/Hoi Chi Minh City gebivakkeerd (sorry Marianne, door alle drukte zijn we vergeten een kaart te sturen). Met het vliegtuig kwamen we maandagavond van Da Nang in Saigon aan. Door het slechte weer in het midden van Vietnam hebben we ons reisplan aangepast en zijn we dus eerder naar het zuiden vertrokken. De ca 7 km naar ons hotel duurde wel 1,5 uur, omdat er wat meer verkeer op de weg is dan in Nederland. Met maar liefst 4 miljoen scooters en ruim 7 miljoen mensen is het aardig vol ( dagelijks komen er nog een paar duizend scooters bij en nu al vallen er dagelijks tussen de 3 en 4 doden in deze stad). Gelukkig hadden we 's avonds nog wel tijd om naar het bekende Rex hotel te gaan. In de Rooftopbar op de 5e etage, hebben we een stukje nostalgie geproefd. Dit was namelijk de plaats waar de journalisten verslag deden van de Vietnam oorlog in de jaren zestig en zeventig. De dag ernaar was Cor niet te houden. Hij moest zich met een scooter bewijzen en kreeg op de stoep van ons hotel bewonderende blikken van het personeel (of was het meede lijden?). Af en toe onder het mom van "god zegen de greep" stortte hij zich in het verkeersgeweld en raasde met nog duizenden andeere scooters over pleinen, terwijl auto's al toeterend probeerden de scooters weg te drukken. Leonne hield af en toe maar haar ogen dicht. Met de scooter kom je wel overal en dus hebben we een aantal highlights gezien in de stad die het oorlogsverleden aan alle kanten uitademt (musea, gebouwen, beelden). De volgende dag hebben we een excursie gemaakt naar de Cu Chi tunnels. In dit gebied had de Vietcong 200 km aan tunnels gegraven om de oorlog met de Amerikanen te kunnen voeren. Cu Chi was voor beide van strategisch belang en daarom is er heel hard en vooral smerig gevochten. Beide kanten maakten gebruik van de meest smerige dingen. Op dit momeent is het vooral een plaats waar de Vietnamezen trots op zijn. Het getuigt van hun onoverwinnelijkheid tegen een grootmacht. De gids was overigens een oude soldaat, die met de Amerikanen had gevochten. We zijn nog even in zo'n tunnel geweest. Hoogte was ca 1 meter en breed ca 50 cm. Na 100m gingen we er snel uit, doornat van de vochtigheid en benauwdheid.. Ongelooflijk dat daar mensen hebben geleefd om de bommen van de Amerikaanse B52 vliegtuigen ( we hebben de enorme kraters gezien) te weerstaan.
Na al dat oorlogsgedoe zijn we de laatste dag de Mekong Delta ingegaan. Lekker varen in een groot watergebied. Nog wat leuke dingetjes gedaan als toerist en klaar waren we met Saigon en Vietnam. Een land dat ons wat tegenviel, wellicht ook wat door het slechte weer, maar vooral door de houding van de mensen.

Na een vermoeidende reis van bijna 12 uur, zijn we om 6 uur vandaag in de hoofdstad van Cambodja aangekomen. Vanmorgen begonnen we om 7 uur met een fietstaxi die ons naar de boot bracht. De fietstaxi moest dus 2 koffers en ons met rugzak vervoeren in een klein bakje. Dit was geregeld door het reisbureau, mag dus niet veel kosten. De fietser was buiten adem en ik denk dat er heel wat foto's van ons zijn genomen, omdat het nog al een kolderiek gezicht was. Maar goed, na een boottocht van 3 uur, kwamen we aan bij de grens om vervolgens nog een 4 uur in de boot stroomopwaarts de Mekong rivier te varen. Prachtige beelden van dorpjes, vissers en mensen aan ons voorbij zien trekken. Na nog een bustocht van 1,5 uur kwamen we aan in ons hotel. Althans dat dachten we. We waren al helemaal ingecheckt en gedoucht, toen onze gids kwam vertellen dat we verkeerd zaten en naar een (goedkoper) hotel moesten vertrekken. Je had die mensen van het hotel moeten zien. We zijn nu echt gesettled en bijna vallen onze ogen dicht.

Morgenochtend worden we op half acht opgehaald voor een city tour en vervolgens 7 uur in de bus naar Siem Riep ( Anchor Wat) te gaan. We blijven on the road....

Lieve groetjes uit een aangenaam Phom Penh.