Mensen zijn overal mensen

Het leukste van ongeorganiseerd reizen is dat je overal gelijk gestemde mensen ontmoet. Alles kom je tegen. Van een lokale Kuna indiaan tot een bacteriologische arts uit Koln/Duitsland. Een salesmanager van Procter and Gamble tot een marketing vrouw van Sanoma uit Nederland. Wat deze mensen bindt is de nieuwsgierigheid en openheid naar andere leefwijzen en gedachtes. Op reis zijn geen ¨buitenlanders¨ die er volgens Wilders (of soortgelijken) eruit moeten, maar mensen. Wel anders, maar toch allemaal gelijk.

Waar we ook komen, we zijn nooit alleen. Een drankje drinken met een gezellig Canadees echtpaar of uit eten met een paar Duitsers, altijd vindt je wel aansluiting. Naast de prachtige natuur en cultuur, maakt dit reizen extra boeiend. De afgelopen week hebben we niet stilgezeten. Om Costa Rica te verlaten zijn we Panama ingekomen via de ¨achterdeur¨. Vroeg in de ochtend kwamen we per chickenbus aan in de grensplaats Sixaola om vandaar lopend via een gammele oude spoorbrug de 600 meter niemandsland (over een diepbruine rivier, die snelstromend onder de verrotte planken onder je door raast)af te leggen naar Guabito aan Panamese zijde. En dan? Geen idee, maar gelukkig was er een Franse arts die geweldig Spaans sprak. Na twee bustritten en ruim 2 uur verder stonden we aan de haven van Almirante. Een watertaxi bracht ons binnen een uur op onze bestemming, het eiland Isla Colon in de archipel De Bocas Del Toro. Bijzonder om tientallen kleine mangrove eilanden, vol met parelwitte strandjes. We vonden daar onderdak bij Jana en Brian, een charmant Amerikaans gepensioneerd echtpaar. Een klein B&B met in de ochtend een homemade breakfast aan de keukentafel. In plaats van 2 nachten zijn we daar 4 nachten gebleven. Het was zo knus en gezellig met leuke andere gasten, dat we nog wel langer hadden willen blijven. Nadat we dolfijnen en op het koraalrif de meest prachtige vissen hadden gezien (en ook vers in restaurantjes op het water hadden gegeten) en Leonne van alle vogels en insecten een foto had genomen, was het tijd om verder te trekken.

Op naar Panama City. 5 uur opstaan om in het donker over de Caribische zee te scheuren met een watertaxi. 8 uur de bus, die ons na 11 uur tuffen om 7 uur in de avond afzette op het busstation van Panama City. Donker en geen idee wederom waar naar toe. Dus taxi aangehouden (wel onderhandelen, want als rijke toerist wordt je uitgekleed)die ons ergens bij een museum zou afzetten. We dachten dat een museum wel in een goeie wijk zou liggen...nou mooi niet. De taxidriver, een aardige vent, wwarschuwde ons om vooral niet uit te stappen, omdat dit een erg gevaarlijke wijk was. Dus blijven zitten om toch na een korte sightseeing een aardig hotel te vinden. Volgende dag wat shopping gedaan. Achteraf hoorden dat we in de verkeerde (gevaarlijke) buurt waren geweest. Wij vonden het wel erg kaal en armoedig, maar ook wel erg Panamees. In Panama City de paar highlights gedaan. Panama Kanaal met ruim 40000 boten per jaar is de kurk van de economie. Overigens grappig is dat we een Belgische ingenieur ontmoette die vol trots vertelde dat zijn bedrijf de baggeropdracht had gewonnen van de Hollanders voor de eerste fase van uitbreiding van het kanaal. Binnen 10 jaar moet het kanaal een dubbel aantal boten aankunnen en moet de omzet van 600 miljopen dollars omhoog naar 1,2 miljaar dollar. Slimme jongens die Panamezen en Belgen. Verder nog geslenterd in Casco Viejo, de oude Spaanse koloniale wijk. Mede met behulp van ons geld (Unesco) wordt die nu helemaal gerestaureerd. Overigens heerlijk gegeten daar in Casandra.

Na 3 nachtjes op weg naar de volgende halte. In het noord-oosten liggen de San Blas eilanden, 400 kleine Bounty eilandjes (palmbomen met superwitte stranden). Een archipel met een grote autonomie, waar de Kuna vrouwen de baas zijn en en de mannen zeer harde werkers zijn. De Kuna bevolking laten vreemdelingen mondjesmaat toe, maar wel onder strikte condities. Grappig is wel dat Panama de eilanden 200 jaar had gegeven aan deze groepering omdat ze niks voorstelde. Nu hebben ze er spijt van, omdat het toeristisch een topattractie is.
Er naar toe met een klein vliegtuigje, die op het laatste moment op een ander piepklein vliegveld midden in de oceaan op een eilandje moest landen omdat de oorspronkelijke landingsplaats in Carti was geblokkeerd. Een vliegtuig had een verkeerde beweging gemaakt en blokkeerde de baan. Betekende wel dat wij extra 2 uur in bootjes naar onze plaats van bestemming moesten, het eiland El Porvenir. Wij hadden in Panama voor de eerste keer een reservering gemaakt omdat het aantal luxere hotels beperkt is. Dus wij dachten een luxe hotel aan te treffen. Nou het was voor Kuna begrippen best luxe, maar voor ons....Toch zijn alle beperkingen(koud douchen, wc zo min mogelijk doortrekken, lichten uit om 10 uur, rieten wandjes, zodat je de buren hoort snurken, eten wat de pot schaft)uitstekend te doorstaan, omdat daar tegenover een prachtige natuur staat. Nog nooit zoveel Bounty eilanden gezien onder een strak blauwe hemel. Azuur zee met overal snorkelmogelijkheden. De bevolking is aardig en leven nog op een originele manier. Een leuke groep Amerikaanse jongelui onder begeleiding van een paar docenten en een lokale gids, Patricio, maakte de 2 dagen compleet. Leuke gesprekken met vooral nieuwsgierige kids. Veel geleerd van Patricio, die alles wist over de cultuur en de natuur. Onvergetelijke ervaring dus.

Op dit moment zitten we op Archipel de Las Perlas in de Pacific Zee. Precies aan de andere kant van Panama. Hier zijn we middels 2 korte vliegtripjes met hele kleine vliegtuigen gisteren aangekomen. Hier is het leven compleet tegenovergesteld. We zitten op het eiland Isla Contadora als enige gasten, met ongeveer 30 man personeel om ons heen, in een luxe resort met zwembad en uitzicht over de Pacific. Onze kamer heeft een geweldige sunset. Langszamerhand raken we gewend aan azuurzee met witte stranden en mooi weer. Decadent? Beetje wel, daarom gaan we nog een tocht maken naar de binnenlanden van Panama. Een vulkaangebied op grote hoogte met mooie regenwouden. Maar eerst gaan we ons vandaag en morgen nog te buiten aan luxe...

Met alle liefs van de Baantjes