Met de chickenbus door Nicaragua

Denk nooit dat een bus vol is. In Nicaragua kennen ze de zogenaamde chickenbussen. Al lang afgeschreven Amerikaanse schoolbussen worden met heel veel ¨kippetjes¨ volgestouwd. En tussen al die kippetjes zaten twee Nederlanders.

Na een reis van 20 uur kwamen we eindelijk aan in de hoofstad Managua van Nicaragua. Het eerste wat je dan letterlijk overvalt is de tropische klammige hitte, die pas na een paar dagen gaat wennen, We werden keurig in de avond opgehaald door Manfred, een Duitse hoteleigenaar, die was blijven hangen in dit land. Aardige vent die veel tips kon geven. Om 3 uur ´s nachts werden we wakker door de jetlag (het was inmiddels in Nederland ca 11 uur in de ochtend) en moesten we nog een paar uur geduld hebben voor het ontbijt. Na een paar boodschappen zijn we in de ochtend al weer uit Managua vertrokken om door te reizen naar onze eerste bestemming, Granada aan het meer van Nicaragua. We vonden op het grote centrale plein, recht tegenover de grootste katholieke kerk een heerlijk hotel. Zittend op het buitenterras gaf het hotel een echt koloniaal gevoel. Van alles en nog wat schuifelde langs met allerlei waren om te verkopen aan die rijke toeristen. Ook de echte armoede, zijnde oude vrouwtjes en hele kleine kinderen die niets hadden en alleen maar konden vragen om een dollar. Overigens is Granada een interessante oude stad, die we met een paard en wagen hebben verkend. Leuke straatjes en gezellige buitenrestaurants met een actief buitenleven. Net buiten de stad zijn we naar Masaya geweest, waar een nog actieve vulkaan ons letterlijk en figuurlijk de adem benam. Leonne heeft nog tussen de bomen ´gevlogen´. Een Canopy tocht van maar liefst 13 etappes, ruim 30 meter boven de grond en 700 meter lang. Ga er maar aanstaan. Maar onze a.s. oma ging er helmaal vol in. Achterstevoren, ondersteboven, zwevend, niets was te gek. Gelukkig landde ze na een klein uurtje weer veilig op de grond.

Van Granada naar de plaats Rivas is maar een klein stukje. Het wordt alleen anders als je voor nog geen dollar in een zogenaamde chickenbus gaat zitten. En dan vooral op een zaterdag, waar veel mensen de markt bezoeken. Bepakt en bezakt willen ze dan naar huis. Wisten wij veel dat in een bus van normaal 50 mensen er ook wel 80 kunnen. Wij hadden nog gelukkig een 1 bil zitplaats, maar dan moest je wel uitkijken voor je voeten en was het heel gewoon, dat je een kind op je schoot kreeg. Verder moest je niet moeilijk doen over zweterige Nicaraguaanse billen in je nek. Tel daar nog een minstens 80 jarige buschauffeur bij op, die maar net niet in slaap viel. Het was dus een heerlijk tochtje dat ons uiteindelijk wel bracht bij de boot naar het vulkaan eiland Ometepe. Na ongeveer anderhalf uur op een aardig ruwe binnenzee, kwamen we lichtelijk onpasselijk aan. Als je dacht dat dit het dan was, vergis je je. Van een Australier hadden we een tip gekregen van een hotel bovenop een heuvel met een fantastisch uitzicht op de vulkaan en met een prachtige zonsondergang. De eigenaar, een Amerikaan met zijn Nicaraguaanse vrouw en hun twee schattige kindertjes maakten het plaatje compleet. Alleen de weg daarnaar toe, dat hadden ze ons niet verteld. Om daar te komen moest je wel een kleine twee uur hotsend en botsend in een oude jeep over een onverharde weg vol lava stenen, manouvrerend tussen honden, katten, varkend, koeien, paarden en soms wat mensen. Je begrijpt dat we wel een dagje rust konden gebruiken en dat hebben we dan ook heerlijk op zondag gedaan. Naast een uurtje kayakken naar een apeneiland (althans dat wilden we, maar door de ruige zee, zijn we daar niet helemaal gekomen) hebben we lekker niks gedaan. Zittend op ons terras, uitkijkend over de zee en de enorme vulkaan ( die af en toe rookte) hadden we een lazy, warme zondagmiddag.

Vandaag op maandag hebben we dezelfde ´aardige´ rit weer terug moeten maken om uiteindelijk vlotjes aan te komen in San Juan del Sur, de luxe badplaats van Nicaragua. Luxe is dan wel relatief. De badplaats stelt niet zoveel voor, maar de tropischer omstandigheden zijn wel geweldig.We hebben onderdak gevonden in een Bed and Breakfast, direct aan de Pacific Ocean, bij een oudere Amerikaanse dame, Frederika. Gezellig dus.

Tot zover onze kennismaking met Nicaragua. Een warm arm land met best wel aardige mensen, die echt hun best voor je doen.

Met lieve groetjes, de Baantjes