"Heb jij maar 1 vrouw"

Met deze opmerking van een taxichauffeur op weg naar het tropisch eilandje Perhentian Besar ( zoek het maar op ) begon onze volgende reis. Leonne was nog niet uit de taxi gestapt voor een sanitaire tussenstop of de jonge chauffeur keek cor een beetje meelijwekkend aan. Zou hij wel goed zijn voor het geld van de rit, zag je hem denken. Immers in Maleisie ben je arm als je slechts 1 vrouw hebt en rijk als je er 4 hebt. " Ik ben nu 30 jaar en heb inmiddels mijn 2e vrouw" ,zei hij in vertrouwen tegen Cor. " Mijn 1e vrouw heeft hier wel toestemming voor moeten geven, maar dat was geen probleem. Zij steeg in status en hoeft dan ook niet meer zoveel werk te doen" , ging hij vrolijk verder. Of hij ooit aan niveau 4 zou komen, dat wist hij niet. " In Holland gaat dat heel anders" , zei Cor. " Daar is het financieel nooit mogelijk om meerdere vrouwen te hebben. Ze kosten best behoorlijk wat". antwoordde Cor. Na verdere uitleg over de kosten, keek de chauffeur ongeloofwaardig voor zich uit. Je zag hem denken " wat ben ik een bofkont" . Op de vraag hoe het conditioneel is op te brengen, wilde hij best antwoorden als Cor beloofde er niets over te schrijven. Jammer voor jullie, maar het was geweldig interessant.

Back to the travel. Een soort speedboot scheurde met een vaart van tegen de 50 km (!) over het water en bracht ons hangend in touwen binnen een uur naar het eiland. Onderweg moesten we samen met andere toeristen gillend onze bestemming roepen, want daar zou de boot ons dan afzetten. Er was immers geen centrale afzetplek met bagage afhandeling. Daar zit je dan met een vaart van 50 km en dan moet je snel in de Lonely Planet een keuze maken waar je naar toe wilt. Je begrijpt dat dat best wel lastig is. Nadat een paar pagina's waren gescheurd in de wind en een pet nog ergens in de zee drijft, besloten we maar op safe te spelen. Dus de keuze viel op de meeste sterren en het duurste. We waren dan ook de enige van de boot die op het Perhentian Island Resort werd afgezet. Nadat net onze bagage niet overboord kieperde bij de overstap, zetten we eindelijk voet aan wal.

Wat een eiland! Geen auto's zorgen voor een heerlijke rust. Witte stranden, palmbomen, nauwelijks toeristen en een flora en fauna die zo uit een reisbrochure kan komen. Prachtig!
Vanuit onze kamer kijken we uit over een azuurblauwe en warme zee, waar we tussen de grote waterschildpadden en enorme vissen snorkelen. Overdag springen om de kamer allerlei beesten rond. Aapjes, eekhoorntjes, grote hagedissen en zelfs vliegende honden in de avondschemering. De hagedissen zijn zo groot als kleine krokodillen.
In de avond laat je je met een watertaxi brengen naar een ander strand, waar we op het strand relaxt eten. Vaak niet alleen, omdat je allerlei travelling mates tegen komt. Ieren, Engelsen, Italianen en af en toe een verdwaalde Nederlander. Sfeertje is optimaal vakantie.
Hoe we verder onze nachten door brengen, gaat jullie geen donder aan.


Het is inmiddels donderdagmorgen en we maken ons op voor de grote reis naar Borneo. Dus terug met de boot en taxi naar Kota Bharu. Daarvandaan met de nachttrein naar Kuala Lumpur (overigens Theo had het helemaal goed...), waar we na 12 uur om ca 7 uur in de ochtend aankomen. Door naar het vliegveld om dan 2 uur s'middags bijna 3 uur te vliegen naar Borneo, waar we dan op vrijdagmiddag 5 uur zullen aankomen. Een hele operatie, maar daar horen jullie nog wel meer van. Overigens genieten wij van jullie reacties. Ver weg, maar toch dichtbij!