Het moet niet gekker worden

Het is nu dinsdagavond 21 oktober en we zijn zojuist in Kota Kinabalu, de hoofdstad van de provincie Saba in Borneo aangekomen. Vanuit de jungle zou een bus ons in nog geen 5 uur naar onze plaats van bestemming brengen. Maar ook deze keer viel het niet mee. Ruim een uur te laat ingestapt. Achterin bij een stinkend toilet waren nog net de laatste plaatsen in een overvolle bus met alleen maar Sabanezen. Airco die het net niet was en een buschauffeur die waarschijnlijk ruzie had gehad met zijn vrouw, die ons wel even wat teveel wilde laten betalen. Toen ik de Lonely Planet onder zijn neus duwde met daarin het tarief, krabbelde hij ergelijk terug. Vrienden zullen we wel nooit worden. Scheurend ging hij over kleine weggetjes en na bijna 3 uur...het kon niet uitblijven. Rem vastgelopen en daar stonden we met nog 48 Sabanezen op een landweggetje middenin in Saba. Bloedheet. Na ruim 2 uur kwam er een andere bus, die alleen maar keek en vervolgens vrolijk leeg verder de andere kant opreed. Niet alleen de remmen waren oververhit, maar ook Cor. Plotseling stond er een andere bus van een ander bedrijf. Dan maar dubbel betalen, maar we konden wel weg, de 48 Sabanezen achter latend. Beetje verschil moet er toch wel zijn. Uiteindelijk kwamen we met een vertraging van ruim 3 uur en na een rit, hoog door de mistige bergen (Mount Kinabalu is ruim 4000 meter hoog) aan in Kote Kinabula. Een rijke stad aan de westkust. Sjieke winkels, afgewisseld met autentieke straatjes en nightmarkets. Het is er allemaal.

Sinds we verleden week donderdag ons laatste berichtje plaatsen, hebben we niet stilgezeten. Na een nacht in de trein naar Kuala Lumpur, zijn we op vrijdagmiddag doorgevlogen aan Sandakan aan de oostkust van Borneo. Leonne wilde daar graag Sepilok, het oerang oetan centrum bezoeken. Dat viel wat tegen. We dachten daar onze voorvaderen in de armen te kunnen sluiten. Slechts op een afstand zagen we op voedselplatformen twee medewerkers aan een tweetal Oerang Oetans ( de rest had schijnbaar geen zin) een paar bananen geven. Voordat we het wisten was het afgelopen en na 30 minuten zaten we in de bus terug naar Sandakan. Dus nooit naar toe gaan. Gelukkig maakte onze jungle tocht alles weer meer dan goed. Het oerwoudgebied van de rivier Kinabatangan kent een grote populatie aan aapsoorten, vogels, krokodillen, leguanen en allerlei insecten ( reuzespinnen, bloedzuigers). In een redelijk primitief resort ( geen heet water, een houten plank als bed) overnacht. Onder leiding van de eigenaar, Papa Bear, een heerlijke tijd gehad. Personeel zat constant te zingen en de locale gidsen waren geweldig. Leonne heeft haar hart kunnen ophalen met de diverse boottochten en trekkings. Het is bijna niet te geloven, maar zelfs bloedzuigers kunnen niet van Cor afblijven. Ondanks speciale kleding is er toch een leech in de donkere uren erin geslaagd om door te dringen tot het bloed van Cor. Nadat een gids hem eraf had gehaald, kwam het bloed er met bakken uit. Na een bloedtransfusie kon Cor gewoon genieten van zijn biertje en dansen met een zeer klein meisje uit de streek.Opvallend tot nu toe is , dat we geen Nederlanders zijn tegengekomen, maar wel hartstikke leuke mensen uit Ierland, Engeland en Duitsland.

Morgen is er weer tijd voor ontspanning en gaan we lekker realexen en snorkeln op een tropisch eilandje voor de kust van Kota Kinabalu ( vind je het gek dat we de namen steeds niet kunnen onthouden).

Vrijdag pakken we onze koffers weer om onze reis naar Thailand te beginnen.

Uit een zwoel Borneo lieve groetjes,
Cor en Leonne

P.s we lezen hier helemaal geen kranten, hebben geen idee hoe de zaken er in Nederland voorstaan (staat er nog geld op de banken) en dat willen we graag zo houden! xxx